Είναι η πρώτη ημέρα του φθινοπώρου, η τελευταία του καλοκαιριού. Ο Πιέρρος δοκιμάζει διπλά τη μνήμη του.

Θα ανατρέξει στις πρώτες ώρες ενός άλλου Σεπτέμβρη, όταν επέστρεφε στη χαβούζα -τη σκοτεινή Αθήνα της εφηβείας του-, και στο ματαιωμένο πολιτικό όραμα που κατέληξε σε σοσιαλιστική δυστοπία. Ήταν η ημέρα που η κυρίαρχος του σύμπαντος θα αποκαθηλωνόταν και ο ίδιος μαζί με τον Γιάννη και τα λαμπερά μάτια του θα αναζητούσαν τρόπους για να αντεπεξέλθουν στις δοκιμασίες του παρόντος. Ήταν η ημέρα που θα κατάφερναν να μετατοπίσουν την κυριαρχία της ζωής τους, από τους γονείς, στους φίλους και στο ταλαιπωρημένο τους μηχανάκι.

Μια και καλή.