Βελιγράδι, 1984. Μια γηραιά κυρία θυμάται, προσπαθεί να βρει τις λέξεις για να διηγηθεί τη ζωή της. Νοσταλγική επιστροφή στα τέλη της δεκαετίας του ’30… Η Μίλιτσα και ο Ντουσάν θα μπορούσαν να είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι. Η ζωή τους υπηρετεί πνευματικές αξίες: αυτή είναι καθηγήτρια, αυτός διαπρεπής τεχνοκριτικός. Ο πόλεμος τους απομακρύνει, τους τραυματίζει… Στο κείμενο, η μνήμη δουλεύει όπως το πινέλο του ζωγράφου: με αλλεπάλληλες πινελιές προσπαθεί να συλλάβει το φευγαλέο φως του χρόνου. Ίσως είναι μια μάταιη προσπάθεια, αλλά είναι το μόνο που μπορεί να μας θυμίζει ότι, ανεξάρτητα από τη φρίκη του κόσμου, η ύπαρξη έχει μια μυστική σχέση με την Ομορφιά.