Δύο μηνών ο Μήτσος έκανε την πρώτη του επαφή με τους μπάτσους. Δύο μηνών τον είχαν βρει πίσω από μία πόρτα και τον παρέδωσαν στο αστυνομικό Τμήμα. Έκτοτε ζούσε πίσω από πόρτες: ορφανοτραφεία, σωφρονιστήρια, φυλακές. Είχε δηλαδή όλα τα εφόδια για να μην έχει τίποτα. Είκοσι δύο χρονών ο Μήτσος, και είχε για συντροφιά μονάχα το όνομά του. Το πρώτο βράδυ στη φυλακή πέθανε ο διπλανός του, ένα εικοσάχρονο αγόρι, από νοθευμένη ηρωίνη που του έδωσε επίτηδες η συμμορία των φυλακών που διακινούσε τα ναρκωτικά. Έκλαψε ο Μήτσος το αγόρι σαν να έκλαιγε τον εαυτό του, και τότε η εξέγερση μέσα του γι’ αυτόν τον κόσμο έπαθε ανάφλεξη. Τα έβαλε με τους μπάτσους, με τον διευθυντή των φυλακών, μαχαίρωσε τον Χολέρα, τον αρχηγό της συμμορίας, που είχε σκοτώσει το αγόρι με τη νοθευμένη. Ο διευθυντής τον στέλνει στο τρελάδικο των φυλακών και συνεννοείται με δύο ψυχιάτρους να τον εξοντώσουν. Τον κάνουν φυτό…