Είναι ο θεός “άπειρος δύναμη” ή είναι “ελευθερία” πού επιλέγει να εκδηλώνεται ως κοινωνία αγάπης; Πώς απαντάει ο άνθρωπος στο τελευταίο ερώτημα με δεδομένη και την εμπειρία του πρακτικού βίου του; Ο άνθρωπος πού είναι πεπεισμένος, από την εμπειρία της ζωής, ότι αγωνίζεται να ικανοποιήσει τις ανάγκες της κτιστής φύσης του σ’ ένα περιβάλλον βίας, όπως αυτή εκδηλώνεται είτε στις προσωπικές και κοινωνικές του σχέσεις είτε με τη μορφή της στυγνής και ανελέητης εξουσίας στον πολιτικό του βίο, θα προτιμήσει την πρώτη διατύπωση του ερωτήματος. Η “δύναμη” του Όντος κυριαρχεί και παράγει τα πάντα σ’ έναν κόσμο απόλυτης αιτιοκρατίας.
Αντίθετα, όταν στο βάθος μιας καταχνιάς, ο άνθρωπος διακρίνει ένα φώς πού κατευθύνει και φωτίζει σταθερά τον μυστικό κόσμο της Δημιουργίας, αυτόν πού είναι ταυτοχρόνως και αγάπη -κανένας δεν δημιουργεί όταν δεν αγαπά- τότε θα προτιμήσει τη δεύτερη διατύπωση του ερωτήματος, όπου η ελευθερία του Όντος στεφανώνει σύνολη τη Δημιουργία!