“Λουκά, με αυτά που κάνεις θα μείνεις μόνος!”

μου είπε μια μέρα η μαμά.

Πήρα το ύφος του μετανιωμένου παιδιού.

Παλιά έπιανε αμέσως. Εκείνη τη μέρα, όχι.

“Στο δωμάτιό σου, τώρα!” μου φώναξε

κι εγώ, απλώς, εξαφανίστηκα.

Μόλις είχε φύγει από το σπίτι η νονά μου.

Μα πού να ήξερα ότι τα χέρια μου είχαν σοκολάτα;

Ήμουν σίγουρος ότι τα είχα σκουπίσει.

Εγώ να την αγκαλιάσω ήθελα μόνο.

Μανία κι αυτή να φοράει λευκά ρούχα την άνοιξη…