Το Δοκίμιο για τον Λόγο της μετανεωτερικότητας, ως μία κριτική του άκρατου ατομικισμού, αποδομεί ψυχαναλυτικά και κοινωνιολογικά πρώτα τις πτυχές του Λόγου περί ταυτότητας, ο οποίος έχει γίνει το κύριο ιδεολόγημα της μετανεωτερικότητας. Η κριτική αυτού του Λόγου απαιτεί όμως την παρουσίαση των διαφόρων μορφών αλλότητας, που συγκροτούν τη θεμελιακή σχέση του υποκειμένου με τον Άλλο, την οποίαν απαρνείται ο ατομικισμός.
Εν συνεχεία παρουσιάζονται οι θεμελιακές πολιτειακές Αρχές της Δημοκρατίας: η Ελευθερία, η Ισότητα και η Αλληλεγγύη, τις οποίες οι πολίτες ως άτομα τείνουν στην πράξη με φανατισμό ή αδιαφορία να ευτελίζουν και να απαρνούνται. Η διαλεκτική ανάμεσα στις αντιθέσεις και τις συγκρούσεις που αναφύονται, ορίζεται ως η αλλοτρίωση, που χαρακτηρίζει την ύστερη φάση της μετανεωτερικότητας του 21ου αιώνα. Η δυναμική της αλλοτρίωσης απειλεί όμως το δημοκρατικό κράτος δικαίου. Μια κριτική ιστορική και δομική αναφορά στη σχέση ανάμεσα στις θεσμικές δομές και στις επαναστάσεις, καθώς και ανάμεσα στη θρησκευτικότητα και στην εκκοσμίκευση των θεσμών στην Ευρώπη, δείχνει τέλος τους κινδύνους που ελλοχεύουν μέσα στον μετανεωτερικό πολιτισμό, και την ανάγκη αντίστασης σ’ αυτούς.