Το βιβλίο αυτό είναι βασισμένο στο ομώνυμο τηλεοπτικό σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου “Λένη”. Η αφηγηματική απόδοση είναι της Βίκυς Αλικάκη.

“Η ζωή περνούσε από δίπλα μου χωρίς να την αγγίζω… Την κοίταζα να φεύγει κι η ψυχή μου άδειαζε, τα χέρια μου πάγωναν, κι ο χρόνος χάραζε τη θλίψη στο πρόσωπό μου. Κι όμως! Δεν άπλωσα το χέρι, δε ζήτησα βοήθεια, δεν έκλαψα, δε σε κοίταξα στα μάτια. Δεν ήξερα… Φοβόμουν μην πληγωθώ.
Μου ‘στειλε ο Θεός αυτό το πλασματάκι σαν περιστέρι που γαληνεύει ψυχές. Το πήρα και το ‘σφιξα στην αγκαλιά μου, το ‘σφιξα μ’ όλη μου τη δύναμη, μέχρι που ξεκόλλησε η ψυχή από το σώμα και πλημμύρισε αγάπη και δάκρυα… Πρώτη φορά τόσα δάκρυα. Πονάω, Πέτρο. Πονάω και μ’ αρέσει. Είναι σαν κάθαρση… σαν λύτρωση, σαν…”