Η ποιητική σύνθεση του Δημήτρη Κοσμόπουλου “Λατομείο”, αποτελεί απόπειρα προσωπικής μετοχής στο πένθος μιας συλλογικής συνείδησης, που ως τρόπος και στάση βίου νικά διά της ήττας και γίνεται περισσότερο εύλαλη διά της σιωπής.

Η προσωπική αναμέτρηση γίνεται στο πεδίο της γλώσσας και πάνω στην ιστορική σάρκα της ποιητικής παράδοσης. Αν η μνήμη και η συνείδηση είναι οι πέτρες, τις οποίες δεν μπορεί να αγνοήσει ουδείς από τους οικοδομούντες, τότε το λατομείο του παρόντος είναι εκείνο εντός του οποίου μετράται η αντοχή των συστατικών τους, στην αναζήτηση μορφών “μιχτών αλλά νόμιμων” που ανοίγονται από το “καταλογάδην” ποίημα, έως τους ελεύθερους τρόπους και την έμμετρη δοκιμή της προσωδίας.