Έρχεται κάποτε η στιγμή, που όλες οι προσπάθειες σου εις μάτην καταλήγουν. Φτάνει κάποτε ο κορεσμός του χρόνου, που να φενακίζεις άλλο τον εαυτό σου δεν μπορείς. Τα θέλω σου στέκονται πρόσωπο με πρόσωπο με τις επιταγές του κόσμου. Μα είναι όπως όταν σε καθρέπτη κοιτάζεις τον πραγματικό σου εαυτό και οι ενδόμυχες ανάγκες σου βρίσκουν επιτέλους διέξοδο λύτρωσης. Είναι εκείνη η θαυμάσια στιγμή, που περιμένεις με αγωνία τη μορφή της να προβάλλει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Είναι εκείνη η υπόσχεση από τα παιδικά σου χρόνια για το αντάμωμα των ψυχών. Είναι εκείνη η καρτερικότητα, που σε ανταμείβει όταν συναντάς το μεγαλείο της ποίησης.

– Παππού τι είναι ποίηση;
– Είναι να μπορείς να αγαπάς και συγχρόνως να μισείς. Ποίηση είναι να πονάς και να συγχωρείς, να φοβάσαι και να συνεχίζεις. Είναι χαρά και λύπη για τη ζωή και μια γλυκιά νοσταλγία που σε συντροφεύει για να μη νιώθεις μόνος.