Τούτη τη φορά ήταν ο θείος μου που με θυμήθηκε και με πήρε στο τηλέφωνο. — Άλκη, μου είπε, έλα και σήμερα ακόμα αν μπορείς, στο εργαστήριό μου. Έχω να σου δείξω κάτι που πολύ θα σ’ ενδιαφέρει…
Καιρό είχα ν’ ακούσω τον θείο Πέτρο να μιλάει με τόση έξαψη. Το ίδιο απόγευμα βρισκόμουν στο εργαστήριό του.
Επάνω στο γραφείο του βρισκόταν ένα στρογγυλό πακέτο, τυλιγμένο προσεκτικά σε τσιγαρόχαρτα. Άρχισε να το ξετυλίγει σιγά, ρίχνοντάς μου πότε-πότε πονηρές ματιές, σαν να διασκέδαζε με την ανυπομονησία μου.
Αλήθεια είναι πως ανυπομονούσα αρκετά και ήταν μεγάλη η απογοήτευσή μου όταν αντί για το εξωτικό κόσμημα ή το αρχαίο όπλο που περίμενα να δω, αντίκρισα τον χαυλιόδοντα ενός ελέφαντα.
— Τον βλέπεις; έκανε θριαμβευτικά ο θείος μου στήνοντάς τον ολόρθον.
— Το βλέπω, απάντησα, προσπαθώντας να μη δείξω την απογοήτευσή μου.
— Ο χαυλιόδοντας αυτός βρέθηκε τώρα και πάνω από εκατό χρόνια σε μια μικρή πόλη της νότιας Γαλλίας. Ίσως αν βρισκόταν αλλού αυτός ο χαυλιόδοντας, να μην είχε σημασία. Αλλά βρέθηκε ακριβώς επάνω στον δρόμο του Αννίβα…