“Μην µε ψάξεις ποτέ. Μη ρωτάς αν ζω”. Μπορούν λίγες λέξεις σε ένα σχισμένο κομμάτι χαρτί, ξεχασμένο για καιρό μέσα στις σελίδες του αγαπημένου της βιβλίου, να τον πάρουν από το χέρι και να τον οδηγήσουν στα μονοπάτια της ζωής της; Ναι, είναι αυτές οι λέξεις, τα “αγρίμια της” όπως τις ονόμαζε εκείνη, ικανές να του αποκαλύψουν στιγμές μιας ζωής που δεν πρόλαβε να ζήσει. Μιας ζωής που έψαξε την ευτυχία στην αγάπη ως όφειλε και που φτάνοντας στο τέλος της, αναρωτήθηκε αν όλα έγιναν ως έπρεπε.

Τώρα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου αργοπεθαίνει από έναν καρκίνο μες στα στήθια της που κάποτε κέρασαν… ζωή, και ξαναθυμάται. Με τις λέξεις της εξημερωμένες πια στα χείλη, ζητά τον απολογισμό της. “Θα φέρω μια γύρα στο μυαλό μου τη ζωή μου όλη. Όσα έζησα, όσα άντεξα κι όσα κιότεψα να ζήσω. Ίσως ασχοληθώ και με τα “αν”. Αν τότε έκανα αυτό, αν έκανα το άλλο, αν αντί για το σωστό διάλεγα το λάθος; Πως θα ήταν άραγε σήμερα η ζωή μου;” Μια ιστορία απολογισμού λοιπόν. Γεμάτη στιγμές. Κοινές σε όλους. Μια ιστορία για το πώς ζει ο άνθρωπος και πώς τελικά πεθαίνει. Ας πούμε μια ιστορία… για αρχάριους…