Τη λένε αράχνη
και κάτι ψάχνει!
Τον ιστό της κόβει, ράβει
γρήγορα για να προλάβει…
Μα να ράβει και να πλέκει,
πόσο πια θα το αντέχει!
Λες να μείνει αυτή στο ράφι
και να πάει η ζωή της στράφι;
“Γιατί τον πλέκω τον ιστό;
Για ένα λόγο θαυμαστό!
Έντομο ψάχνω να βρω
να το τυλίξω για γαμπρό!”