Η μετάφραση, με τον μύθο της Βαβέλ που τη συνοδεύει, αποτελεί την κατεξοχήν μεταφορά για την έννοια του μεταμοντέρνου. Ευρισκόμενη στο μεσοδιάστημα μεταξύ γλωσσών και πολιτισμών αποτελεί στην πραγματικότητα ένα υβρίδιο, στο πεδίο του οποίου οι πολιτισμικές διαφορές και οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ λογοτεχνικού κέντρου και λογοτεχνικής περιφέρειας καθίστανται δυσδιάκριτες. Εξετάζοντας τις πολύπλοκες αυτές σχέσεις μέσα από τη μελέτη της μεταφραστικής θεωρίας και πρακτικής του Νάσου Βαγενά το βιβλίο αυτό επιχειρεί να χαρτογραφήσει την αλλαγή “παραδείγματος” την οποία επιφέρει ο Βαγενάς στην ελληνική μετάφραση της ποίησης, οδηγώντας την από μια περιφερειακή μοντερνιστική αντίληψη της μετάφρασης σε μια μεταμοντέρνα πρακτική της, που αντιστέκεται στα αντιουμανιστικά μοντέλα του μεταμοντερνισμού του δυτικού κέντρου.