Γιατί δεν ανοίγουμε τα παντζούρια; Να μπει επιτέλους ο ορίζοντας στην Κυψέλη! Μία πόρτα χτυπάει με ορμή. Μία Biennale κλείνει τους κήπους της. Ένα υποκειμενικό τέλος δεν είναι αρκετό. Στο δωμάτιο επικρατεί ανυπόφορη ζέστη. Μια οικογένεια προσπαθεί επί σαράντα πέντε χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, να αντιμετωπίσει τη διπολική διαταραχή της Άλκηστης· με αγάπη, με αξιοπρέπεια, με απόγνωση, με συνέπειες. Σε μια εποχή, όπου δεν υπάρχουν πλέον αξιοπρέπειες, η Μαρκέλλα αναζητεί ένα αποκούμπι καταγράφοντας τις επώδυνες εμπειρίες· με ασυνέχεια, με συνέχεια, με οργή, με χιούμορ. Ήμαστε οι πρώτοι στον κύκλο μας. Το Μπορντώ θέτει, με την αγνότητα του βιώματος, σχεδόν αιρετικές ερωτήσεις:

    Γιατί, ο άρρωστος δεν έχει ευθύνη;
    Μήπως δεν έχει και χαρακτήρα;

Αφού περάσει το κατώφλι της απελπισίας (ναι, μπορείς να με βυζάξεις, μαμά) και του θανάτου, αναπτύσσει έναν ειλικρινή προβληματισμό πάνω στην αρρώστια, στη φροντίδα, στο τραύμα, στα όρια. Η αρρώστια είναι μεταδοτική. Την πλησιάζεις με τη δύναμη της υγείας, με την αλαζονεία της, με την αφέλειά της, γιατί οι γιατροί σού λένε ότι δεν μεταδίδεται. Κάνουν, όμως, λάθος∙ και οι γιατροί και το σώμα σου. Ώσπου, εντελώς απρόσμενα και ενώ το Μπορντώ είχε ολοκληρωθεί προ πολλού, η απόφαση επιστροφής στη γενέθλια Κυψέλη αποκαλύπτει, μέσα σε μια κούτα μετακόμισης, ανάμεσα σε βιβλία μετεωρολογίας, ναυτιλίας και φιλοσοφίας, δύο ντοσιέ στα οποία ο πατέρας μου είχε φυλάξει ευλαβικά τα γράμματα που αντάλλασσαν με τη μητέρα μου, κατά τη διάρκεια των ετών που εκείνος ταξίδευε ως ναυτικός. Σαν να με καλούσαν να ακουστεί ατόφια και η δική τους φωνή. Όπως ήταν πριν από την Αρρώστια.