Υπήρχαν εκείνοι που αντιδρούσαν με φανατισμό σε κάθε ήπια, τεκμηριωμένη, πραγματικά βαθιά θέληση για ριζοσπαστική αλλαγή. Στην ουσία θεωρούσανοτι ο κόσμος ήταν μια χαρά δομημένος και ότι απλώς χρειάζονταν εδώ και εκεί κάποιες αναπροσαρμογές, οι οποίες όφειλαν να γίνονται βάσει της δικής τους “αντίστασης”, για την οποία ήταν που περήφανοικαι η οποία οδηγούσε στην πραγματικότητα όλο το σύστημα σε μια διαρκή χειροτέρευση. Έτσι εκλάμβαναν κάθε θεμελιακή αμφισβήτηση, ως προσωπική επίθεση κατά του ήθους και του πολιτισμού τους.