«Η παιδεία και οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες διαμόρφωσαν έναν αντιφατικό χαρακτήρα έλληνα πολίτη: Από τη μία πλευρά θεωρεί την εξουσία ζυγό και την καταπολεμά (…) Και από την άλλη την αναζητεί σε κάθε του σχεδόν ατομική εκδήλωση.

Μπορεί να πει κανείς πως η σχέση του Έλληνα με την εξουσία θυμίζει τη σχέση νεαρών με τους γονείς τους. Ένα είδος σχέσης αγάπης και μίσους. Και η εξήγηση εδώ πρέπει να αναζητηθεί μόνο στο παρελθόν: Οφείλεται στις εμπειρίες που έζησε ο έλληνας πολίτης και έχουν ριζωθεί πια στο υποσυνείδητό του και ξεκινάνε από την Τουρκοκρατία, φτάνουν στη Βαυαροκρατία, την πολύχρονη αστάθεια και ανωμαλία, τον Εμφύλιο Πόλεμο και την εφταετή δικτατορία. Τις ζει καθημερινά και σήμερα. (…)

Έτσι ο πολίτης παίρνει θέση άμυνας και επιφύλαξης και σκέπτεται πώς με την πρώτη ευκαιρία θα “τουμπάρει” το κράτος, την εξουσία».