Όταν μπήκα στο καμαρίνι, ήταν ήδη ξεβαμμένος, με πεντακάθαρο το κατάχλωμο, διάφανο δέρμα του. Τα μάτια του όμως, τα ανυπόφορα εκείνα μάτια που ποτέ δεν κατάλαβα τ’ ανάκατα χρώματά τους -πράσινα, κρασάτα, μελιά;- παρά την καταφανή κούραση, αστραποβολούσαν. Πλησίασα κουμπωμένη και κάτι ψιθύρισα για να συστήσω την Εκάλη. Δεν περίμενα όμως τη δική του κίνηση. Αδιαφορώντας για το τι του έλεγα, έσκυψε και με φίλησε στο στόμα.