Το έργο `Νούμερο 17` αποτελείται από αποσπάσματα κειμένων και αναμνήσεων προσωπικών μέσα από τη μικρή και μεγάλη συνάμα ζωή μου. Στην πορεία κύλησαν μαζί μου άνθρωποι που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σχετίστηκαν ή σχετίζονταν με βιώματα, αναμνήσεις, και κοινές αναζητήσεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Ο Δημήτρης, η Αμαλία, ο Κωνσταντίνος, η Χριστίνα, ο Μιχαήλ, η Λιζέτα και τέλος η Ρένα. Δεν είναι ένα κείμενο σαφές ή προσιτό σε πρώτο επίπεδο, αποτελείται όμως από χιλιάδες σπινθήρες που οφείλουν να ανασύρουν έναν κοινό κώδικα, τη γλώσσα της Ρένας και του Δημήτρη, και τη δική μου, ώστε να κοινωνήσουμε κάτι και να λάβουμε κάτι. (. . .) Το `Νούμερο 17` είχε ως αφετηρία τον προσωπικό ποιητικό μου χώρο· μια βάση στην οποία τέθηκε η αναζήτηση του κοινού χώρου – με ιδιότητα συνδετική, την οποία από μόνη της είχε κατακτήσει η ποίηση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]