Στους Δαίμονες του Αρέτσο ο αναγνώστης ταξιδεύει σε τόπους γνώριμους και άγνωστους, σύγχρονους και παλιούς, βαθιά πραγματικούς και μαγικούς ταυτόχρονα. Συναντά πρόσωπα με σάρκα και οστά, που ίσως κάποτε βιαστικά τα προσπέρασε. Γνωρίζει την «ιστορία των απλών ανθρώπων που γράφεται με γιώτα μικρό», και τότε εκείνη φωτίζεται μυστικά και γίνεται Ιστορία με γιώτα κεφαλαίο.

Στο ταξίδι του αυτό φεύγει απ’ το λιμάνι της Πάτρας τον Μάρτιο του 1911 με το υπερωκεάνιο Πατρίς, έχοντας ως προορισμό την Αμερική∙ ταξιδεύει σε μια κωμόπολη της Πελοποννήσου, όπου σε ένα σωματείο αχθοφόρων συναντά την κομμουνιστική αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»∙ βρίσκεται στη Χαλκίδα, να συζητάει σε ένα καφενείο με τον Γιάννη Σκαρίμπα∙ στην πλατεία Συντάγματος αντικρίζει απογυμνωμένο έναν θωρακισμένο ματατζή. Και το ταξίδι συνεχίζεται…

Η συγγραφέας δανείζεται από την τέχνη των εικαστικών τους τίτλους καθεμιάς από τις τρεις ενότητες των διηγημάτων της ‒ Νωπογραφίες, Κολάζ, Graffiti. Από την ίδια τέχνη αντλεί την ακρίβεια, την προσήλωση στη λεπτομέρεια, το παιχνίδι με τα χρώματα και το φως. Δεκαπέντε διηγήματα, καθένα με το δικό του κιαροσκούρο, που αναδεικνύουν κοινωνικά και ψυχικά τοπία με πρωταγωνιστή πάντα τον άνθρωπο.