Η αρχαία λατρεία δεν ήταν ειδωλολατρική, αλλά ιδεολατρική, πνευματόδοξη και φυσιολατρική, έχουσα αφιερωμένο ιδιαίτερο βωμό εις «τον Άγνωστον Θεόν», τον απρόσωπο Καθολικό Λόγο ή άλλως τον Θεό δημιουργό της Θείας Φύσεως, των ορατών και αοράτων μέσα σ’ αυτήν. Το Δωδεκάθεον αποτελεί την κατάσταση εκείνη της τάξεως η οποία διεμορφώθη μετά την Τιτανομαχία, μεταξύ των πρώτων θεοποιηθεισών, εις τον πνευματικό κόσμο ωρίμων ψυχών, που συνεκρότησαν την κυριαρχία του, επί του πνευματικού Ολύμπου, μετά την συντριβή των αρνητικών δυνάμεων και την αποκατάσταση της Θείας τάξεως και Αρμονίας, στην εξέλιξη της καθόλου Φύσεως, την οποία οι αρχαίοι πρόγονοί μας αποκαλούσαν Θεία Μητέρα. Η πνευματική έννοια των Ελλήνων θεών, η πνευματική έννοια πάσης θρησκείας δεν ευρίσκεται εις το περιεχόμενον των τελετών και των πανηγύρεων με τας οποίας ικανοποιείται η λαϊκή φαντασία. Άπασαι αι πνευματικαί έννοιαι είναι διατυπωμέναι αλληγορικώς με θαυμαστόν τρόπον, εις την ημετέραν αγίαν Μυθολογίαν. Ευτυχείς οι σπουδάσαντες αυτήν. Ευτυχείς έσονται οι μεμυημένοι εις τα Μυστήρια της Φύσεως. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)