Η ερμηνεία της νεορρεαλιστικής λογοτεχνίας είναι συνυφασμένη με την συνεξέταση και την αποτίμηση των παραγόντων που συνετέλεσαν στην πνευματική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη των ευρωπαϊκών χωρών κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ου αι. Επειδή τα κοινωνικά και τα πολιτικά ενδιαφέροντα ήταν μεγίστης σημασίας, καλλιεργήθηκαν λογοτεχνικές τάσεις που ανέδειξαν το πνεύμα της συλλογικότητος ως αντίδραση στην διάψευση των προσδοκιών της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς (Δημήτρης Χατζής, Άρης Αλεξάνδρου, Νίκος Κάσδαγλης κ.ά.) κατά την διεκδίκηση των δημοκρατικών ελευθεριών τόσο στην μετεμφυλιακή περίοδο, όσο και στην μεταδιδακτορική Ελλάδα: η δεύτερη μεταπολεμική γενιά (Γιώργος Ιωάννου, Θανάσης Βαλτινός, Χριστόφορος Μηλιώνης, Φίλιππος Δρακονταειδής κ.ά.) συνέβαλε στην καλλιέργεια της νέας `ατομικότητος` προς την κατεύθυνση της ενεργητικής διεκδικήσεως κοινωνικών αλλαγών με συντροφικότητα, δημόσια συμμετοχή και θεσμική παρέμβαση. Διαφαίνεται πλέον η απαίτηση ν` αναπτυχθή ο διαμεσολαβητικός, μετασχηματιστικός και ανατροφοδοτικός λόγος μεταξύ δύο επιπέδων, του προσωπικού, ατομικού, και του κοινωνικοπολιτικού. Το `άνοιγμα` στον κόσμο πραγματοποιείται από την γενιά του 1970 με ενθουσιασμό και με ρεαλισμό. (…) Τα θέματα του νεορρεαλισμού αφορούν στα εξής: εκρηκτικά `εγώ`, αποστασιοποιήσεις και συγκρούσεις μεταξύ προσώπων, όνειρα, αινίγματα, μακρινά ταξίδια, εξορίες, πόλεις-παγίδες (σαν το κουτί της Πανδώρας), μετανάστευση, melting pot, μεγάλες αλλαγές, ερωτήματα για τον ατομικό χρόνο, για τις ατομικές επιλογές, για τα παιδιά, για τον θάνατο. Το `εγώ` ανοίγεται σιγά-σιγά όχι μόνο σε μορφές συλλογικής δράσεως, αλλά ανοίγεται και στην φύση: συνηθίζει να μετέχει του συμπαντικού ρυθμού της ζωής, ν` `ακούει` και άλλες φωνές, να μιμείται και ν` αναπτύσσει αναλογικούς συλλογισμούς. Γίνεται μέρος των νέων `τόπων`. Είναι οι `τόποι` φυγής, επιλεγμένης ή αναγκαστικής εξ-ορίας όπου το `εγώ` μετά τα βιώματα διαλύσεως της τοπικής και χρονικής συνέχειας και ρήξεων με ανθρώπους και χώρους πνιγηρού αστισμού και εξουσίας, επεξεργάζεται νέους όρους-σύμβολα επαναδομήσεως της θρυμματισμένης χωροχρονικής οντότητός του, δηλαδή της σχέσεώς του με τον άλλο κόσμο και την ιστορία. Με την ποίηση οι όροι αυτοί γίνονται σύμβολα-προβολές αγωνίας, αλλαγής, προσδοκίας ή νοσταλγίας. (…)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]