Οι επαναπατρισμένοι του Παρισιού κατά την περίοδο της δικτατορίας – που ξανάρθαν στην επικαιρότητα λόγω 17 Νοέμβρη – θα αναγνωρίσουν σε αυτό το κομψό απομνημόνευμα μερικά όμορφα μοτίβα της παρισινής ατμόσφαιρας. Η πρωτοτυπία του βιβλίου έγκειται στο απλό γεγονός ότι περιφρονεί τα τετριμμένα μοτίβα της καθημερινής ζωής. Ουδεμία κλίση στη γραφικότητα. Ρέκτης μιας λατρείας της προσωπικότητας που δοκιμάζεις τις αντοχές της πάνω σε μνημειώδη έργα φιλοσόφων και μυθιστοριογράφων, ο Αποστολόπουλος κινείται με γοητευτική ευχέρεια στα έργα του Μαλρό, του Καμί, του Σάρτρ, του Χάιντεγκερ – και φυσικά των Ελλήνων Καστοριάδη, Αξελού, Ξενάκη και Παπαϊωάννου – για να θυμίσει σημαντικές στιγμές και συνάμα να αποσβολώσει τον αναγνώστη του με αιφνίδια συμπεράσματα. Σε αυτές τις σελίδες κυκλοφορεί η σοφή πικρία και το αίσθημα μιας νεότητας που δεν πήγε χαμένη – το καλύτερο αντίδωρο για έναν τόπο που – εμάς, τους τριτοκοσμικούς επαρχιώτες – μας ανάστησε πνευματικά στο βαθμό ακριβώς που μπορούσαμε να αναστηθούμε.