Τα ποιήματα της συλλογής “Ουρανός Χρώμα Βανίλιας” γράφτηκαν σε μια περίοδο έντονων πυρκαγιών και αγανάκτησης για την ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού να τις περιορίσει ή να τις σβήσει. Το χρώμα βανίλιας ελαφρώς ρόδινο δεν ήταν σύννεφο το ηλιοβασίλεμα, αλλά καπνός πυρκαγιάς. Τα ποιήματα αυτά εγκαινιάζουν μια διαφορετική τεχνοτροπία με σύντομες συμπυκνωμένες τετράστιχες στροφές που ν’ αποτελούν πλάγιες ειρωνικές αναφορές για τα τρέχοντα χωρίς όμως το ποίημα να χάνει τη γλωσσικά ανεξάρτητη σύνδεση του και τον αινιγματικό του χαρακτήρα. Αλλιώς δεν θα ‘ταν “ποίημα”, αλλά κάτι άλλο.