Στην περιπέτεια της ζωής του ο γιατρός αισθάνεται την ανάγκη όχι μόνο να ξεφύγει από την καταπίεση του καθημερινού, αλλά και να προσπαθήσει, με την νηφαλιότητα που παράγουν οι γνώσεις των βημάτων της Ιστορίας και των αλλαγών που ακολουθούν, με την υπέρβαση που γεννά η ποίηση και η μουσική, ν’ αποβάλει την αλαζονεία και την λατρεία τού εγώ που μας διακατέχουν. Με τις κατακτήσεις του αυτές θα αποκτήσει ηθικές αρχές που θα έχουν ως βάση τον οίκτο και που θα καταστήσουν τον βίο του ανεκτό, κρατώντας τον κοντά στον άνθρωπο που τον χρειάζεται τόσο για το σώμα του όσο και γι’ αυτό που λέγεται ψυχή του.