Οι ποιητικές εικόνες του Παπαδίτσα περικλείουν το σύμπαν, διότι, όπως θα έλεγε ο Ηράκλειτος, ούτε λέγουν, ούτε κρύπτουν αλλά σημαίνουν.
“Στο κάθε βήμα μια έκρηξη ελαιώνα έσπαγε σε διαμαντικά το μάτι”. Αν κινήσουμε με την δύναμη της φαντασίας μας αυτές τις ποιητικές εικόνες, που η κάθε μία σημαίνει κι ένα πολυδιάστατο ερώτημα, μας αποκαλύπτεται ένα έγχρωμο, οργιαστικό σύμπαν, μια πηγή κρυφή που υποδηλώνεται από τον ήχο της, ένα βουνό, όπου μέσα του ενυπάρχουν η “κίνηση” και ο “πετρωμένος αιώνας” και πάνω από όλα η θαυμάσια ταύτιση του ανθρώπου με τα νησιά, τις πέτρες, τον αέρα και τα δένδρα. Η ποίησή του είναι συμπαντική, ακριβώς γιατί το υποκείμενο σπάει τα όρια του αυτισμού του και διαχέεται παντού, ανακαλύπτοντας την “άχνα του όντος” σε όλο τον ενόργανο και ανόργανο κόσμο, σε όλα τα αστρικά και τα γήινα.