«Το μίλημα είναι ένας τρόπος πραγμάτωσης της ακρόασης, η έκφραση είναι η εκδήλωση του υπάρχοντος υπό τη μορφή της πραγμάτωσης με τους όρους της ανθρώπινης φύσης.

Ο ακροατής δεν είναι ένας τελικός παθητικός αποδέκτης. Δεν είναι, παρά μόνο κατά το δυαδικό του ρόλο, ένας από δύο όρους. Στην ουσία του λειτουργεί στη διπολική ολοκλήρωση με το ρόλο τού αποδέκτη της δυνατότητας έκφρασης. Η ίδια του η ακρόαση είναι μετοχή στην έκφραση, γιατί την κάνει να υπάρχει, είναι στ’ αλήθεια δημιουργική της.

Ο ρόλος λοιπόν του ακροατή ενός ομιλητή είναι δυνατός γιατί αυτός ο ακροατής είναι μορφή του ομιλητή. Η έκφραση είναι δυνατή επειδή είναι υπαρκτή, και στ’ αλήθεια υπαρκτό και δυνατό αποτελούν μια διπολική κατάσταση.

Η αφετηρία της έκφρασης είναι η ακρόαση και ο ομιλητικός άνθρωπος συνεχίζει τον ακροαστικό, όχι αναγκαστικά με τον όρο ενός παρόντος. Η έκφραση δεν έχει χρόνο, παροντικό ή όχι, ο χρόνος και οι διαστάσεις του δεν τη δεσμεύουν, είναι ύστερος τρόπος θέασής της και αντίληψης του κόσμου, οικείος της μόνο επειδή αυτή τον δημιουργεί με την αλφαβητική γραφική μορφή της».