Μέσα στους δρόμους των Βρυξελλών, της Φλωρεντίας, της Βουδαπέστης, της Αθήνας και του Πειραιά και με φόντο μια πανδημία, την έξαρση της ακροδεξιάς βίας και ένα φλεγόμενο Δυτικό Πολιτισμό, η τραγική φιγούρα του πρωταγωνιστή αγωνίζεται διαρκώς να εκπληρώσει δύο αιτήματα: μια όμορφη, απλή και ευτυχισμένη καθημερινότητα και μια δίκαιη κοινωνία απαλλαγμένη από το μίσος για το διαφορετικό, τη μισαλλοδοξία και την αδικία.
Πλησίασα λίγο πιο κοντά, η επιγραφή άρχισε να τρεμοπαίζει και τότε τη διάβασα γρήγορα από φόβο μη σβήσει και δεν προλάβω να τη δω: Η Θεία Κωμωδία τον Επαναστάτη της Αβύσσου
Η επιγραφή έσβησε, μαύρο σκοτάδι ξέπλυνε όλο το φως που είχε απομείνει. Μόνο το βαθύ μπλε φως από το βάθος της Αγίας Τράπεζας υπήρχε ακόμα, μα και αυτό ήταν πιο αδύναμο τώρα. “Η Θεία Κωμωδία του Επαναστάτη της Αβύσσου”… Τι σήμαινε αυτό; Ήταν μήνυμα για εμένα; Η σιωπή που υπήρχε στο χώρο της εκκλησίας ράγισε από έναν ψίθυρο. Δεν άκουγα τι έλεγε, απλά άκουγα τον ψίθυρο. Τότε, αποφάσισα πως έπρεπε να τον ακολουθήσω…