Τον έλεγαν Γουίλιαμ Πίττυ και ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε άρδην την αισθητική της Ευρώπης. Ποιος τον θυμάται;
Ήταν ένας από τους πρώτους τυχοδιώκτες ταξιδευτές που αναζήτησαν κι ακολούθησαν τα χνάρια που οδηγούσαν στην αρχαία Ελλάδα… Ένας κατακτητής που είχε την τρέλα – ή την ευφυία- να αρπάξει τα έργα τέχνης της ανθρωπότητας και να τα μεταφέρει σε διάφορες ακτές της Μεσογείου…
“Δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί καταλληλότερο πρόσωπο γι’ αυτή τη δουλειά”, είπε γι’ αυτόν, το 1628, ο πρέσβης της Αγγλίας στην Κωνσταντινούπολη. “Είναι ένας εστέτ που αντιμετωπίζει με φλεγματική αταραξία όλες τις δυσκολίες που συναντά, που κάθεται και τρώει με τους Έλληνες όταν δεν υπάρχει τίποτε φαγώσιμο, που κοιμάται στο κατάστρωμα με τους ναύτες και γλεντάει μαζί τους… Είναι ένας άνθρωπος που έχει τάξει τον εαυτό του στην υπηρεσία όλων των ανθρώπων και που παίζει όλους τους ρόλους: πατριάρχης με τους Ορθόδοξους, έμπορος με τους Βενετούς… κάνει τα πάντα προκειμένου να φθάσει στον σκοπό του… Είναι ένα φως λαμπερό που λικνίζεται μεταξύ σύνεσης και υπερβολής, ένας κυνηγός εκλεπτυσμένος που κινείται ανάμεσα στη λογιότητα και στο έγκλημα”.
Η Αλεξάνδρα Λαπιέρ ακολουθεί τα ίχνη αυτής της λησμονημένης προσωπικότητας που γέμισε με θησαυρούς τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, παρασύροντάς μας σε ένα μυστηριώδες ταξίδι, από πύργους τυλιγμένους στην ομίχλη του Τάμεση έως τους λαμπρούς ναούς της Ελλάδας, από περιστύλια βενετσιάνικων παλατιών έως τα υγρά τούρκικα μπουντρούμια, κι από τους μεγαλοπρεπείς θόλους του Αγίου Πέτρου έως τον τρούλλο της Αγίας-Σοφίας…