«Από τις δημόσιες παρεμβάσεις του αρχιεπισκόπου αυτό που μένει τις περισσότερες φορές είναι ο φτηνός διδακτισμός, η μισαλλοδοξία, η αλαζονεία και οι παλιομοδίτικες παραινέσεις. Σπανίως βγαίνει από το στόμα του ένας λόγος παρηγορητικός, ένας λόγος αγάπης, αλληλεγγύης και συναδέλφωσης.

Ο θεός του Χριστόδουλου είναι ένας φανατικός θεός.

Προφανώς για τον αρχιεπίσκοπο δεν ισχύει η αρχή που λέει ότι “Ο τόπος συνάντησης με τον Θεό είναι το πρόσωπο του άλλου”. Του “άλλου”, που μπορεί να είναι μουσουλμάνος, εβραίος, βουδιστής και όχι κατ’ ανάγκην ομόδοξος».