“Τινες μεν ουν φασί, ότι των προσενεγκάντων πιστευσάντων μόνον, ούτος εθεραπεύετο· αλλ’ ουκ έσται τούτο. Ιδών γαρ την πίστιν αυτών, ουχί των προσενεγκάντων μόνον, αλλά και του προσενεχθέντος. Τι ουν; ετέρου πιστεύσαντος έτερος ου θεραπεύεται; φησίν. Ουκ έγωγε είμαι, πλην ει μη τι ή δια ηλικίας άωρον ή δια υπερβάλλουσαν ασθένειαν αδυνάτως έχει προς το πιστεύσαι. Πως ουν επί της Χαναναίας, φησίν, επίστευσε μεν η μήτηρ, εθεραπεύετο δε η θυγάτηρ; και του εκατοντάρχου δε απιστήσαντος πως ο παις ανίστατο και διεσώζετο; Ότι ουκ ηδύνατο πιστεύειν οι νοσούντες… Αλλ’ ουκ επί τούτου έστι τούτο ειπείν· αλλ’ επίστευσεν ο παράλυτος. Πόθεν τούτο δήλον; Απ’ αυτού του τρόπου της προσαγωγής. Μη γαρ δη απλώς ακούσης, ότι καθήκαν αυτόν δια του στέγους· αλλ’ εννόησον, όσον εστίν αρρωστούντα τούτο παθείν ανέχεσθαι…”

Ιωάννου Χρυσοστόμου, ε΄