“Άμα δε δει κανείς αληθινό ποντίκι είναι δύσκολο να γράψει εργασία”, είπα στον Φωκίωνα, συνεχίζοντας να βιντεοσκοπώ την πόλη από το παράθυρο. “Είναι δυνατόν να περιμένεις να δεις ποντίκι σε ένα μοντέρνο διαμέρισμα!”. “Μαμά!” ούρλιαξε τότε η Χρυσούλα και το ουρλιαχτό της ήταν τόσο δυνατό που μας πάγωσε το αίμα, κι ας ήταν το σπίτι ζεστό σαν Ιούλιος μήνας. “Τρέξτε! Βοήθεια, ένα ποντίκι! Ένα ποντίκι τόοοοοοοσο μεγάλο!”. Ήταν μια συνηθισμένη Τετάρτη ενός παγωμένου Νοέμβρη και… Η οικογένεια Παπαδόγκωνα ζει πέντε συγκλονιστικές μέρες κυνηγώντας – τι άλλο – ένα ποντίκι, με αποτέλεσμα όλοι εσείς να κρατάτε την κοιλιά σας απ” τα γέλια.