Όποιος καταπιάνεται με τις εμπειρίες και τα περιστατικά μιας ανθρώπινης ζωής ανατρέχοντας στο παρελθόν, διατρέχει τον κίνδυνο της χρονικής σύμπτυξης των πιο σημαντικών στιγμών της. Στο αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος υπάρχει η τάση να συνδέσει κανένας άμεσα και τις συνέπειες και τα συμπεράσματα που βγαίνουν από αυτό, ενώ στην πραγματικότητα παρεμβαίνουν συχνά ενδιάμεσα εξωτερικοί παράγοντες, που πολλές φορές δεν μπορούμε να τους ξέρουμε. Πράγματι, συμπεραίνουμε από τα γραπτά του ότι ο Πλάτων, ενώ αφομοίωνε αυτά που του δίδαξε ο Σωκράτης με τη ζωή και τον θάνατό του, νιώθωντας όμως παράλληλα και την πίεση της πολιτικής κατάστασης, συνειδητοποιούσε ότι στο εξής αποστολή της ζωής του θα ήταν να κατακτήσει την πραγματική επιστήμη, σαν προϋπόθεση για τη σωτηρία της ψυχής του, αφήνοντας κατά μέρος κάθε άλλο τυχόν σκοπό. Αυτή η γνώση, αυτή η απόφαση τον οδήγησε στην άρνηση του κόσμου. Για να μάθει έπρεπε να ταξιδέψει. […]