Στα χρόνια του Βυζαντίου η Ευδοκία ήταν η Κυρά της Πρέσπας. Σήκωσε πόλεμο ενάντια στον αυτοκράτορα, το όνομά της σβήστηκε με επιμέλεια από παντού. Το 2001 μια αρχαιολόγος συνονόματη ψάχνει τα ίχνη της χαμένης αρχόντισσας. Τα περασμένα γεγονότα φανερώνονται σιγά σιγά: Μάγισσες ετοιμάζουν καταπότια, στρατηγοί βάφουν τα χέρια τους στα αίματα, καλόγεροι πατούν τα ράσα τους. Στο μεταξύ, στη σύγχρονη Πρέσπα χαμένα χειρόγραφα αλλάζουν χέρια στα κρυφά κι ένας έρωτας μπουμπουνιστός τραντάζει τη λίμνη. Τα χάλκινα κροτούν. Μαέστροι και δόκτορες, πανεπιστημιακοί καθηγητές, γιαγιάδες και μπόμπιρες στροβιλίζονται στο ρυθμό της ιστορίας. Ακούγονται και κάτι λέξεις: γκρίετσκα, λιομπλιού. Μα κάποια κυρά δε θα μάθει ποτέ τι σημαίνουν.”
Ποια είμαι εγώ; Με λένε Serratia Rubinea. Είμαι βακτήριο. Κι αν με ρωτήσετε τι διάβολο σας τα διηγούμαι όλα αυτά, θα απαντήσω πως από γεννησιμιού μου ήμουνα μια τεμπελορομάντζα που με συνάρπαζαν τα πάθη και οι ιστορίες των ανθρώπων.