Μέσα σ’ αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας επιμένει στην αξία που αποδίδει ο Πλωτίνος στον ορατό κόσμο. Ωστόσο, ο ορατός κόσμος στα μάτια του εξακολουθεί να μην είναι παρά μια πραγματικότητα ξεθωριασμένη και κατώτερη, από την οποία πρέπει να απομακρυνθούμε. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε το άρρητο, το μυστηριώδες, το υπερβατικό, το “Απόλυτο”, ίσως, επίσης στον ανεξάντλητο πλούτο της παρούσας στιγμής και στον στοχασμό της πιο συγκεκριμένης πραγματικότητας, της πιο κοινής, της πιο καθημερινής, της πιο ταπεινής, της πιο άμεσης; Και δεν μπορούμε να προαισθανθούμε μέσα σ’ αυτήν την πάντοτε παρούσα “Παρουσία”; “Αφαίρεσε τα πάντα”, έλεγε ο Πλωτίνος. Όμως, μέσα σε μια ζώσα αντίφαση, δεν φαίνεται επίσης να λέει: “Αγκάλιαζε τα πάντα”;