Το βέβαιον είναι πως ξύπνησα αργά εκείνο το πρωί. Ξύπνησα αλαφιασμένος! Με τη λαλιά μου ευτυχώς! Και την ευγνωμοσύνη στη Σελήνη, που την λεν Σελάνα και μου ομόρφυνε τη δυστυχία! Το εξ ίσου βέβαιον είναι ότι έκτοτε αναζητώ, ως φεγγαροχτυπημένος, ως σεληνόπληκτος η ως ες αεί ερωτευμένος τη μετοχή στο Θαύμα, την εμπειρία της Ωραιότητας, αυτής της άλλης Ωραιότητας, της θαβώριας, που δύναται να σώζει τον κόσμο, καθά Φιοντόρ ο Ντοστογιέφσκι, οξυγράφω καλάμω, απεφήνατο.