Με τα πρώτα τους βήματα μέσα στην πόλη των χταποδοαραχνών, βρέθηκαν σε κατάσταση έκστασης, σαν μαγεμένοι (…) Τριγύρω τους ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων (…) Μια ομάδα από τέσσερα μεγάλα σκουλήκια ή φίδια που έμοιαζαν με στριφογυριστά ζαχαροκάλαμα, μόνο που είχαν πιο έντονα χρώματα, σέρνονταν μπροστά στην πύλη, στα πόδια του Ρίτσαρντ και της Νικόλ (…) Φυσικά υπήρχαν δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, χταποδοαραχνών, που όλες τους είχαν έρθει στην πύλη για να ρίξουν μια ματιά στα δύο ανθρώπινα όντα που επισκέπτονταν την πόλη τους. Ήταν παραταγμένες σε ομάδες, μπροστά ή και πάνω από τις στέγες των κτιρίων που ορθώνονταν κατά μήκος της λεωφόρου. Και μιλούσαν όλες μαζί συγχρόνως με τις φωτεινές χρωματικές τους δέσμες, τονίζοντας έτσι τον σταθερό διάκοσμο του δρόμου με δυναμικές εκρήξεις ποικίλων αποχρώσεων…