Στον αχό της μοναξιάς

Ίσκιος στον ίσκιο της σιωπής, στα χνάρια της βαδίζω
και στον αχό της μοναξιάς τις ώρες ταλανίζω…
Άλαλες μέσα μου φωνές λιγούν απελπισμένες,
στον άξενο βουλιάξανε βυθό μαραζωμένες…

Πώς να σ’ αντέξω μοναξιά, τί ρήτρα μου ορίζεις;
Μες στο δικό σου αργαλειό εσύ μ’ ορθολογίζεις…
Πώς να σταθμίσω τις στιγμές, τί χρώμα να τους δώσω;
Μόνο το γκρίζο μου ‘δωσες για φόντο να χρεώσω…

Μες στο κατώφλι της ψυχής τ’ αδιέξοδο με δέρνει,
μέχρι στο χείλος του χαμού στην άβυσσο με σέρνει…
Μες στο κρυφό σχολειό του νου ζητώ μιαν οπτασία,
όνειρα χτίζω από ιστούς και φτιάχνω ανταρσία…

Μα είσαι ‘δω ολόφαντη, μ’ ωχρή κλωστή πλεγμένη,
ξερό χαμόκλαδο κι εγώ ριγώ παροπλισμένη.
Σαν με κοιτούν τα μάτια σου, σε άλλον κόσμο πάω,
στα χνώτα μέσα της σιγής τις λύπες αλυχτάω…

Πώς να σε διώξω μοναξιά, τί τάματα να κάνω;
Πώς να μερέψω τις στιγμές, με βότανα να γειάνω;
Είμαι ‘νας μάρτυς, μια σκιά, της θλίψης ορντινάτσα,
ένα βιολί χωρίς χορδές με την ψυχή μου φάλτσα…