Πάνω σ’ ένα πατάρι, μέσα σε μια ξεχασμένη σάκα κι ανάμεσα στα τετράδια που φύλαγα για ενθύμιο, βρέθηκε απρόσμενα κι ένα τετραδιάκι εκθέσεων του συμμαθητή μου Θωμούλη Καράμπαμπα.

Αχνά γραμματάκια και σκόρπιες φρασούλες συνέθεσαν το βιβλίο του αξέχαστου φίλου, που η μοίρα όρισε να “φύγει” νωρίς. Κι όταν με κόπο διαβάστηκαν οι πρώτες εκθεσούλες, χίμησαν μέσα μου οι θύμησες κι ένιωσα ιερή την υποχρέωση πως έπρεπε να βγουν στο φως.

Μέσα από την αθώα και συνάμα σπαρταριστή ματιά εκείνου του παιδιού, σκιαγραφείται ολόκληρη η εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας του ’50.

Πάντα θα θυμάμαι τη δασκάλα να σκάει στα γέλια σαν διάβαζε περήφανη τις εκθεσούλες του Θωμούλη, καθώς και τα τεράστια δεκάρια που στόλιζαν το ονοματάκι του.