Μερικές φορές που διηγόμουν περιστατικά από τη ζωή μου εκείνοι που με άκουγαν και που ήταν καταφανώς συγκινημένοι, όπως κι εγώ, από τη διήγηση, με ρωτούσαν: “Γιατί δεν γράφεις τα απομνημονεύματά σου;”
Στο μεταξύ εγώ, εκτός από τη θλίψη που αισθανόμουν σκεπτόμενος τον επερχόμενο θάνατό μου, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει αισθανόμουν και μια θλίψη που μαζί με μένα θα εχάνοντο κι αυτές οι αναμνήσεις· κι αυτό γιατί, έχοντας διαβάσει τα τελευταία χρόνια ιστορίες της ζωής κοινών ανθρώπων, αισθανόμουν ότι οι ιστορίες αυτές είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Πολύτιμα μαθήματα ζωής. Μια σπουδαία κληρονομιά για τους ανθρώπους. Χωρίς αυτές η ιστορία που περιγράφει τα καπρίτσια των βασιλιάδων και των οποιωνδήποτε ηγεμόνων και τους πολέμους, εκτός του ότι είναι εξαιρετικά φτωχή και πληκτική, είναι εντελώς ανακριβής και όχι ιδιαίτερα χρήσιμη για τον μέσο άνθρωπο.
Έτσι αποφάσισα να προχωρήσω σε μια καταγραφή των αναμνήσεών μου, αλλά αμέσως γεννήθηκε το ερώτημα ποιες απ’ αυτές τις αναμνήσεις θα καταγράψω. […] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)