H σειρά επιγράφεται «Γραφή και Ανάγνωση», δηλώνοντας προγραμματική επιμονή σ’ αυτό το ζεύγος, που ζευγαρώνει τον ποιητή με τον αναγνώστη, κάτω από τη στέγη της διάχυτης ποίησης, που ευτυχώς δεν είναι προνόμιο κανενός. Αδήλωτη ωστόσο παραμένει μια άλλη σύζευξη, που συνέχει λίγο πολύ όλα τα μελετήματα: η αμοιβαιότητα προφορικού και γραπτού λόγου, η οποία έτσι κι αλλιώς υπόκειται σε κάθε καλό ποίημα. Αντίστοιχα, τα περισσότερα μελετήματα έχουν την αρχική αφορμή τους στην προφορική διδασκαλία, όπου ο δάσκαλος και ο μαθητής εναλλάσσουν συνεχώς τον λόγο και τον ρόλο τους.

Tο έκτο βιβλιάριο της σειράς προέκυψε εξαρχής δίδυμο. Όχι βέβαια για να υποτιμηθεί η αξ των δύο ποιητών, σε σύγκριση με τους άλλους πέντε, στους οποίους αναλογεί ακέραιο μερίδιο στον καθένα. Mάλλον, γιατί η μέθοδος της σύζευξης ταιριάζει περισσότερο στους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, όπου, για λόγους ιστορικής συγκυρίας, υπήρξε συχνότερη και εντονότερη η βιοτική και ποιητική φιλότητα.

Σ’ αυτό πάντως το δυαδικό πλαίσιο αρμόζουν καλύτερα ο Τάκης Σινόπουλος και ο Μίλτος Σαχτούρης, τόσο με τις αναλογικές τους ομοιότητες όσο και με τις ουσιαστικές τους διαφορές.

Παράδειγμα πρόχειρο η βιολογική τους καμπύλη: σχεδόν ταυτόχρονη γέννηση, αλλά ασύμμετρο τέλος (1981 του ενός, 2005 του άλλου). Ανάλογα ζυγίζονται και αντιζυγίζονται οι δύο ποιητές και σε άλλα κρίσιμα επίπεδα, με προέχουσα την πολιτική και την ποιητική τους πορεία, που άλλοτε και αλλού προσδόκιμα συγκλίνει, άλλοτε και αλλού χαρακτηριστικά αποκλίνει.