Η πολιτιστική κληρονομιά, υλική και άυλη, και ο σύγχρονος πολιτισμός αναγνωρίζονται ως κύρια στοιχεία ταυτότητας κάθε περιοχής και συγκριτικό πλεονέκτημα, λόγω της συμβολής τους στην οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή. Τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι δεν αποτελούν μόνο διαμορφωτές ταυτότητας και μέσα αναβάθμισης περιοχών, αλλά εκφράζουν με πολλαπλούς τρόπους ανθρώπινα επιτεύγματα και καινοτομίες, ως χώροι ουσιαστικών εμπειριών βασισμένων στο πολιτιστικό τους απόθεμα, ως «ήπια δύναμη», και μπορούν να καθορίσουν την πολιτιστική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική φυσιογνωμία ενός τόπου.

Eίναι αναγκαία μια σύνθετη στρατηγική που να απευθύνεται σε όλους όσοι συντελούν στην ανάπτυξη των κοινωνιών, ώστε να βρουν μηχανισμούς επικοινωνίας και εναρμόνισης των στόχων τους. Aυτό που πρέπει να πρυτανεύσει είναι η αναγκαιότητα εξασφάλισης μιας ισορροπίας μεταξύ «Προστασίας και Ανάπτυξης», γιατί η βιωσιμότητα της πολιτιστικής κληρονομιάς απειλείται αφενός από τη λεγόμενη «υπερανάπτυξη» (αλόγιστη δόμηση και τσιμεντοποίηση) και αφετέρου από τη συντηρητική ιδεολογία που στέκεται εμπόδιο σε κάθε μορφή σύγχρονης παρέμβασης.