Καθηλωμένος σε ζωή σπιρτόκουτου, με το ρόλο κουβαλητή άντρα να μην τον ευχαριστεί, ο ήρωας οξειδώνεται από την κλειστή ζωή του, με τις πολλαπλές υποχρεώσεις και το σκοτωμένο ορμέμφυτο. Με τον πανικό να τον πλήττει, βρίσκει διέξοδο στη γραφή κι απορεί πώς υπάρχουν άνθρωποι που στη ζωή τους έκαναν μόνο αυτό που ήθελαν και ποτέ αυτό που τους επέβαλλαν.
Ο ίδιος δεν ανήκε σ’ αυτούς, αλλά ο Όμηρος, του οποίου το φόνο διερευνά, αρνήθηκε τις συμβάσεις κι έζησε όπως ήθελε. Συλλέγοντας στοιχεία γι’ αυτόν ανοίγεται σε μια αυλή προσώπων και σχηματοποιεί το δικό του έργο, με το οποίο αντιστέκεται σε όσα του επιβάλλονται.
Κι αναρωτιέται αν όλα αυτά θα τον βοηθήσουν να σωθεί ή να καταποντιστεί στους πανικούς και στο άδηλο μέλλον.