“Οι τυφλοί του Σαραμάγκου”
Όταν τυφλώθηκαν όλοι με τη λευκή τυφλότητα/
του μυαλού τους/
Και γέμισαν οι δρόμοι σκουπίδια, περιττώματα και/
αναθυμιάσεις/
Όταν τίποτα δεν έμεινε στην ανθρωπότητα παρά η ανάμνηση/
των χρωμάτων/
Τότε μόνο τα δάκρυα απόκτησαν την ορθή τους σημασία. (από τη σελ. 27 του βιβλίου)