Το «Αγριολούλουδο» δεν είναι μακροσκελές διήγημα. Υπάρχει εδώ ένας τύπος, παρμένος, αρπαγμένος, βαλμένος πότε στο ένα, πότε στο άλλο φως, παρακολουθούμενος καθαρά εις όλην την εξέλιξίν του με χαρακτηριστικά γεγονότα, χαρακτηριστικά λόγια και κινήματα. Υπάρχει εδώ μια ιστορία εσωτερικής ζωής […]. Και το αγριολούλουδο ξερριζώνεται. Αγαπά, υποτάσσεται, αλλά δεν μπορεί να συνηθίση εις το νέον περιβάλλον, δεν μπορεί να συμμορφωθή προς τα πρωτευουσιάνικα ήθη και έθιμα. Εγκαρτερεί, αφοσιώνεται, θυσιάζεται αενάως. Αλλά η ζωή της Μαρίας είναι τώρα ένας αδιάκοπος θρήνος κρυφός, μυστικός, μια εσωτερική τραγωδία βουβή, η οποία την μαραίνει και την φέρνει ταχύτατα στον τάφο.

(Φώτος Πολίτης, εφ. Πολιτεία, 10 Νοεμ. 1924)