Μια μητέρα και ένας πατέρας ξεκινούν με τα δυο τους παιδιά ένα ταξίδι με το αυτοκίνητο από τη Νέα Υόρκη ως την Αριζόνα μες στην κάψα του καλοκαιριού. Προορισμός τους η Απατσερία, η περιοχή που κάποτε ήταν η πατρίδα των Απάτσι. «Μα γιατί στους Απάτσι, Μπαμπά;» ρωτάει το δεκάχρονο αγόρι. «Επειδή ήταν οι τελευταίοι από κάτι» απαντάει ο πατέρας.
Στο αυτοκίνητο παίζουν παιχνίδια και τραγουδούν όλοι μαζί. Αλλά απ’ το ραδιόφωνο δεν ακούνε μόνο μουσική, ακούνε και τις ειδήσεις για τη «μεταναστευτική κρίση»: χιλιάδες παιδιά προσπαθούν να διασχίσουν τα νοτιοδυτικά σύνορα και να μπουν στις ΗΠΑ, άλλα συλλαμβάνονται κι άλλα χάνονται για πάντα στην έρημο. Καθώς το ταξίδι της οικογένειας εξελίσσεται, αντιλαμβανόμαστε πως και στο εσωτερικό της σοβεί μια κρίση. Μια ρωγμή ανοίγεται στη σχέση των γονιών τους και τα παιδιά τη νιώθουν σχεδόν κάτω από τα πόδια τους.

Ειπωμένο από διάφορες καθηλωτικές φωνές, αναμειγνύοντας κείμενα, ήχους και εικόνες, το Αρχείο των χαµένων παιδιών είναι ένα αξιοθαύμαστο λογοτεχνικό επίτευγμα. Είναι επίσης μια πολύ συγκινητική ιστορία για το πώς καταγράφουμε τις εμπειρίες μας και πώς θυμόμαστε αυτά που μετράνε περισσότερο, αλλά και για το πώς αντιλαμβανόμαστε τη δικαιοσύνη και την ισότητα στις μέρες μας.