Αυτό το βιβλίο το γράψαµε µαζί. Θεσπίζοντας έναν µονοφωνικό λόγο που δίνει υπόσταση σ’ ένα πρόσωπο συνθεµένο από τα χαρακτηριστικά και των δυο µας. Προέκυψε από µια συνεχή συνοµιλία δύο ετών που αφορούσε διάφορα ζητήµατα της λογοτεχνίας. […] Ποια έννοια έχει η διάκριση δύο ονοµάτων στην κτητορική επιγραφή ενός βιβλίου µέσα στο οποίο µιλά κάποιος σε ενικό αριθµό; Ας το πούµε έτσι: ότι το βιβλίο αυτό είναι προϊόν µιας ουσιαστικής και αδιάρρηκτης φιλίας σ’ έναν περίγυρο που συνήθως αδιαφορεί ή αποφεύγει να υπερασπιστεί ιδέες, θέσεις και πρόσωπα. Κι ας αποσαφηνίσουµε κάτι ακόµα: οι διατυπώσεις µας δεν στηρίζονται στην ικανότητα καθενός από εµάς να γνωρίζει a priori τα πράγµατα. Πηγή τους είναι η εµπειρία της γραφής. Με άλλα λόγια, το «διπλό όνειρο» δεν προκύπτει από την ταύτιση δύο συγγραφέων που συµφωνούν (εγώ = εγώ), αλλά από µια διαφορά, εφόσον πρόκειται για τη σχέση καθενός εξ αυτών µε τη γλώσσα.