Η πορεία στην κινηματογραφική ενδοχώρα μάς οδηγεί με δέος και ρίγος στην ποιητική απλωσιά του Pier Paolo Pasolini. Ωσάν ο θεόλεκτος κόσμος του να είναι φτιαγμένος από τα υλικά της ευωδιαστής υπονόμευσης μέσω του έρωτα και της αμφισημίας του μύθου, ώστε να πτερώνεται το πνεύμα μας σε ιερατικά ύψη. Ένας άλλος κόσμος απείραγος από καθεστωτικές ιδεοληψίες, παλαιός ωσάν την αθωότητα, καινός σαν τον νεότευκτο έρωτα. Ορθοτομεί την πραγματικότητα και την ιστορία με όσα μοναδικά και ιδιαίτερα μυστήρια ελκύει από το άφευκτο, ώστε να οικοδομήσει τον μύθο του και συνάμα να φιλοτεχνήσει τον υπέροχο διάκοσμο του Πνεύματος και του Πολιτισμού.
Η Τέχνη του Pier Paolo Pazolini αποκαλύπτει τις καταγωγικές μας ρίζες, περνάει από τη μαγική ευαισθητοποίηση στη συλλογική ευθύνη, επαναφέρει το Ιερό στις σχισματιές της γήινης επικράτειας και στις ομορφιές των εύθραυστων αγοριών, στα κρύφια της ιστορίας που ανόθευτη πλάθεται από την πρώτη ύλη της, τον μύθο. Ως ένας «ἀνευλαβὴς μὲς στὴν εὐλάβεια». Ιερό του είναι και ο Χριστός, αυτό το διαρκές θαύμα της ρήξης με το μηδέν, ώστε η ιστορία να ανοίγεται σε μια διαλογική και γενναιόδωρη προοπτική κατά την οποία κανείς δεν είναι μοναχός του, ούτε ο άνθρωπος «ξεσκέπαστος», μα ούτε και ο Θεός να μην είναι «γήινος, πιό καθημερινός, πιό ἀναγκαῖος»
(Κική Δημουλά).