Ο ήρωας… Ο Στρατής…

Θα μπορούσε, όμως, να λέγεται και Λάκης, Βασίλης, Αλέξανδρος, ή όπως αλλιώς, δεν είχε σημασία… Όλα στριφογύριζαν στον ίδιο κύκλο. Του άρεσαν οι κύκλοι, οι σταθερές τροχιές, η γοητεία της φιλοσοφίας τους, η θεωρία του τίποτα, το τίποτα… τα πάντα… Όταν ζεις στο τίποτα έχεις ελπίδες… Πίστευε πια ότι το τρένο δεν θα περνούσε γι’ αυτόν… Μια φορά πέρασε και το είχε αφήσει να φύγει… Έπρεπε να βγάλει το πρόγραμμα από τη ζωή του και να λειτουργήσει με την αίσθηση… Τέρμα πια οι υποχωρήσεις… Και κείνο το… κουζλούκι; Τι ήταν επιτέλους…;