Το 1971, σαν πρόλογο σ ένα άλλο βιβλίο, που κι αυτό θεωρείται από τα σπουδαιότερα του αιώνα μας, το “Μια φωτιά στο φεγγάρι” του Νόρμαν Μαίηλερ, έγραψα τούτα:
“Φτάνει για όλους μας μια στιγμή που μέσα από τη σύνθλιψη του ψυχικού διχασμού λάμπει ξανά μια αλήθεια ντυμένη με την εσθήτα της αγάπης, πανάρχαια στην ουσία της, παρθένα στη θωριά της”.
Μια τέτοια αναπλαστική πνοή αναδίνεται από το όλο έργο του Καίστλερ και ειδικά από το “Μηδέν και το Άπειρο”. Δεν επαινεί και δε καταδικάζει. Δεν αφηγείται μόνο και δεν μυθοποιεί. Προβληματίζεται και προβληματίζει…