Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται και αποφάσισε και η Μελίνα να φύγει αφού πλέον το περιστατικό είχε λήξει. Ευτυχώς ο άνθρωπος ήταν μόνο τρομαγμένος, σοκαρισμένος μάλλον αφού δεν είναι κι απλό να πέφτει πάνω σου ολόκληρο αυτοκίνητο. Και ο οδηγός όμως χάλια κι εκείνος ψυχολογικά. Όλα έγιναν μπροστά της κι αυτό, εκτός απ’ την επίσκεψη που πρέπει να κάνει στο αστυνομικό τμήμα, της άφησε κι εκείνη την αίσθηση του ξαφνικού κι απρόσμενου που φέρνει μια ταχυπαλμία που αργεί να επανέλθει. Όσο ήταν απασχολημένη με τις πρώτες βοήθειες προς τον συμπαθητικό κύριο που βρισκόταν στο δρόμο ξαπλωμένος και τον πανικόβλητο οδηγό του τζιπ που τον χτύπησε να ρωτάει κάτωχρος, ξανά και ξανά, τι να κάνει για να βοηθήσει, δεν είχε συνειδητοποιήσει αυτό που τώρα την πλημμύρισε συνοδεύοντας την αδρεναλίνη που ήταν έτοιμη να ξεπηδήσει από κάθε δίοδο του κορμιού της.
Μια αίσθηση ενέργειας, δυναμισμού, έντασης, έξαψης αλλά και ικανοποίησης που έφεραν ένα εντελώς ανάρμοστο για τις περιστάσεις, χαμόγελο. Λες και ξύπνησε από βαθύ ύπνο κι ήταν φρέσκια, ορεξάτη, γαλήνια, γεμάτη ενέργεια και σχέδια. Λες κι άνοιξε μια πόρτα που την είχε εκεί μπροστά της αλλά δεν τολμούσε ή δεν ήθελε ή απλώς ανέβαλε να την ανοίξει. Και τώρα άνοιξε και ξεχύθηκαν όλα αυτά που κρυβόταν καλά εκεί μέσα, αρκετά χρόνια μάλλον.